Ważne jest jednak wychowanie i odpowiedni przekaz wartości.
Jest wiele teorii na temat karania i nagradzania dzieci. Dużo jednak zależy od rodziców i temperamentu dziecka.
Z pewnością większość dorosłych wszelkie działania wychowawcze rozpoczyna od rozmów i tłumaczenia. Wiemy jednak, że nie zawsze to skutkuje, a czasem ma nawet odwrotny efekt.
W dziecku trzeba wzbudzić motywację: negatywną (karę) bądź pozytywną (nagrodę). Możemy posadzić dziecko na krzesełku, gdy nas nie słucha, możemy też nagradzać je za dobre zachowania.
Pytanie tylko, które z tych działań ma większą skuteczność i wartość na przyszłość?
Gdy dziecko nagradzamy za dobre uczynki może ono zacząć wykonywać je nie dla samej wartości dobrych uczynków (np. sprzątnięcie pokoju dla porządku), ale dla nagrody. W przypadku kar dziecko może zrozumieć swoje złe zachowanie, a także unikać go w przyszłości, pytanie tylko, czy będzie to wynikało z własnych przekonań dziecka, czy ze strachu przed konsekwencjami ze strony rodziców?
Na pomoc mogą przyjść tzw. kary naturalne. Są to konsekwencje zachowań, które dziecko ponosi, gdy zachowuje się w sposób nieodpowiedni. Np. gdy psuje zabawkę ponosi tego konsekwencje. Bawi się zabawką zepsutą i dostrzega sens tego, co przekazują mu rodzice mówiąc "szanuj swoje zabawki".
Jestem ciekawa jak Wy radzicie sobie z kłopotliwymi sytuacjami? Jak Waszym zdaniem najlepiej reagować na niewłaściwe zachowanie dziecka takie jak: wymuszanie płaczem, histeria w sklepie lub wyrywanie zabawki rodzeństwu?
